Dag 23: Alzingen (L) – Bergen op Zoom

Het heeft vannacht wederom gigantisch geregend en dat, in combinatie met het feit dat we op reisdagen, altijd vroeg wakker zijn, zorgt er voor dat we al om 5:30 uur wakker zijn. We kunnen ons dus nog een keertje omdraaien, voordat we om 6:45 uur daadwerkelijk opstaan. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel en de temperatuur is slechts 13º Celsius .

Terwijl Marijke gaat douchen, maak ik de caravan reisklaar en dat gaat, zeker op de laatste dag, bijzonder snel.

Als Marijke terug komt van het douchen, blijkt ze onderhuids een teek te hebben . Ze heeft hem er zelf niet uit kunnen trekken, maar mij lukt het, met een pincet uiteindelijk wel, maar niet zonder Marijke daarbij pijn te doen . Bij gebrek aan alcohol –ja echt waar, dat hebben wij niet meer voor handen – doet ze er Betadine op.

Omdat er op deze camping geen broodjes zijn, eten we een ontbijtcracker met kaas en nadat de kopjes zijn afgewassen en opgeruimd, is het al weer 7:45 uur en kunnen we vertrekken voor de laatste 300 kilometer van onze vakantie.

Het regent aan een stuk door en de lucht voorspelt nu niet dat het snel zal gaan stoppen met regenen.

Op de grote ring van Brussel zijn we bij Tervuuren aan de weg aan het werken en dat levert even een korte opstopping op, waarna we redelijk snel met tempo 50 km/u de werkzaamheden kunnen passeren.

Bij Antwerpen is het ook altijd druk als we op de ring moeten invoegen en dat is vandaag niet anders .

Het is inmiddels 11:00 uur en verdere opstoppingen blijven ons bespaard en het is zo waar opgehouden met regenen .

Om 11:30 uur rijden we Bergen op Zoom binnen, waar ik de combinatie even bij de buren voor de deur zet, zodat ik eerst mijn fiets er af kan halen, waarna ik de caravan op onze eigen oprit kan zetten.

De caravan in in no time leeg gehaald en Marijke heeft de eerste was al draaien, als zij een paar boodschappen gaat doen; we moeten tenslotte weer in ons normale ritme komen .

Om 16:30 uur vertrekken we naar Wouw, om Charlie op te halen en die is door het dolle heen als hij ons weer ziet.

Exact om 17:30 uur zijn we thuis, waarna we gelijk een stukje met Charlie gaan lopen.

Deze vakantie zit er weer op en we hebben er van genoten. Benieuwd wat de weegschaal morgen gaat aangeven  .

We hebben vandaag 300 kilometer gereden en in totaal hebben we deze vakantie 3.400 kilometer gereden.

Dag 22: Sainte-Croix-en-Pleine (F) – Alzingen (L)

We staan om 7:00 uur op. Het is ongeveer 18 graden en er schijnt een zonnetje, terwijl de lucht strak blauw is. We gaan eerst lekker douchen.

Terwijl ik al onder de douche sta, hoor ik Marijke vragen waar de douches voor de vrouwen zijn; omdat de hele camping nog op één oor ligt, adviseer ik haar gewoon te douchen. Als ik klaar ben realiseer ik me, dat ik in de vrouwendouches gedoken ben; ik had aan de andere kant van het gebouw moeten zijn .

De caravan is binnen afzienbare tijd weer reisklaar gemaakt en om 8:00 uur loop ik naar de campingwinkel om het bestelde brood, 2 baguettes, die 1 euro per stuk kosten, op te halen. Marijke maakt een baguette klaar voor onderweg, terwijl ik de stroomkabel los maak en oprol en vervolgens de pootjes indraai.

Bij het neerzetten gisteren, hebben we al rekening gehouden met het wegrijden en ik kan de auto eenvoudig achteruit onder de koppeling van de caravan manoeuvreren (voordeel van een achteruitrijcamera, waarbij je de kogel van de trekhaak kunt zien  .

Om 8:10 uur rijden we de camping af, op weg naar de A35, die van Basel naar Straatsburg loopt. Er is onderweg een keertje een korte file vanwege het feit dat er in plaats van twee rijstroken, slechts één rijstrook is.

Het is best wel druk richting Straatsburg en dat heeft alles te maken met het tijdstip van 9:00 uur, waarbij er veel mensen op weg zijn naar hun werk in en om Straatsburg. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de tank (bijna) vol te gooien; de diesel kost hier € 1,294 en dat is dus niet heel veel goedkoper dan ik gisteren in Italië betaalde.

Wat bij de tolpoorten opvalt is dat er nog steeds heel veel mensen zijn, ook Fransen, die geen badge hebben om “automatisch” door de tolpoortjes te kunnen . Inmiddels komen er steeds meer zogenaamde 30 km poortjes, waar je met een snelheid van 30 kilometer per uur het tolpoortje door kunt rijden, zonder dat je hoeft te stoppen; ideaal.

Het is inmiddels 10:45 uur, als het navigatiesysteem ons, tot onzer beide verrassing, richting Duitsland dirigeert.

We komen via de 620 op de A8,  die ons vervolgens via Schengen (hoe toepasselijk) Luxemburg binnen voert.

Het is ondertussen ook weer bewolkt en af en toe vallen er een paar spatjes.

In Luxemburg komen we, op weg naar de camping, weer door Frisingen en daar zijn meer dan 10 tankstations, die allemaal exact de zelfde prijs rekenen; de diesel kost hier slechts € 0,934 de liter en dat is € 0,36 minder dan ik vanochtend in Frankrijk betaalde . Dat is potjandorie € 18,- op een volle tank!

We komen om 11:55 uur aan bij Camping Bon Acceuil en dat is dus precies op tijd, want tussen 12:00 en 14:00 uur, zijn de receptie en de slagboom gesloten. Omdat wij ondertussen een of twee keer per jaar hier een nacht verblijven, is de administratie snel geregeld en als ik €  17,- betaald heb, mogen we naar plek 6 en dat is een grote ruime plek.

De caravan staat na het loskoppelen volkomen waterpas en ik hoef dus alleen maar de pootjes uit te draaien.

We drinken koffie en thee, terwijl ik check of de Wifi het doet en die doet het prima, in tegenstelling tot hetgeen bij de receptie verteld werd. Het verslag van de eerste reisdag was al in concept klaar, maar ik kreeg het, door de slecht internetverbinding in zowel Italië, als Frankrijk niet gepubliceerd, zelfs niet als ik gebruik wilde maken van de iPhone als hotspot . Nu levert het geen enkel probleem op en binnen enkele seconden staat het verslag online.

We eten een broodje, waarna ik op pad ga om te tanken. Ik sla links af en na een paar honderd meter zit dan het tankstation aan de linker kant. Als de weg vervolgens een bocht naar links maakt, realiseer ik me dat ik het tankstation voorbij gereden ben en ik draai de auto om en rijd weer richting camping en dan realiseer ik mij dat het tankstation weg is . Niet gesloten of zo, nee, compleet weg en men is al ver gevorderd met de bouw van hetgeen daar op die plek zal komen te staan .

Om te tanken, zal ik dus terug moeten rijden naar Frisingen en dat is ongeveer 10 kilometer verderop. De pomp slaat af als er exact 35 liter is ingegaan.

Terug op de camping rijdt ik de auto met behulp van de achteruitrijcamera tot exact onder de trekhaak, zodat ik morgen, nadat de pootjes zijn ingedraaid, alleen nog maar het neuswiel hoef in te draaien.

Ondertussen loopt de camping aardig vol en als wij rond 19:00 uur naar het restaurant lopen, staat aan de weg het bordje “Complet” aan. Wij weten dat de receptioniste dat ook aan zet als de receptie sluit, zodat niemand meer met zijn caravan het dan dood lopende straatje inrijdt, maar de camping is nagenoeg vol.

We bestellen een fles water en een karafje rosé en kiezen eensgezind voor de Cannelloni met spinazie en ricotta en dat blijkt een meer dan uitstekende keuze.

Het is zo veel, dat het Marijke niet lukt om alles op te eten. We bestellen dan ook geen toetje en na het betalen, lopen we op ons gemak terug naar de camping.

We drinken gezellig een kop koffie en kijken, zoals de laatste dagen elke keer, een serie, waarna we om 23:00 uur gaan slapen.

We hebben vandaag 280 kilometer gereden.

Dag 21: Lavena Ponte Tresa (I) – Sainte-Croix-en-Plaine (F)

We staan om 7:00 uur op en het is, nadat het nagenoeg de hele avond en nacht heeft geregend, zo waar droog buiten.

De caravan is in no time reisklaar gemaakt, waarna ik naar de overkant loop om broodjes te halen, maar helaas: de winkel gaat pas om 8:30 uur open en niet zoals mij gisteren is verteld, al om 7:30 uur .

We besluiten daar niet op te wachten en eten een ontbijtcracker van Bolletje, waarna ik om 8:15 uur de caravan aankoppel.

Nadat ik mijn pasje voor de slagboom heb ingeleverd, krijg ik mijn borg van € 10,- terug.

Omdat de foto’s die ik gisteren van het meer heb genomen, niet scherp waren, doe ik dat vandaag opnieuw; het blijft erg donker.

Het is nog geen 8:30 uur, als we Zwitserland binnen rijden.

Het duurt uiteindelijk nog 15 minuten voordat we op de snelweg A2 zitten.

Het blijkt donker en de bergen worden nog steeds omgeven door laag hangende bewolking, maar dat levert dan wel weer prachtige beelden op.

Op het navigatiesysteem verschijnt de melding dat de Gotthardtunnel is afgesloten vanwege een bus, die pech heeft . Even later staan we volkomen stil. Volgens de actuele verkeersinformatie van de ANWB, is de wachttijd meer dan één uur .

Na verloop van tijd stappen steeds meer mensen uit en ontstaan er best gevaarlijke situaties, als er ook automobilisten zijn, die –terwijl er geen afslag in de buurt is- er voor kiezen om over de vluchtstrook te rijden en hoewel die pet ons allemaal past, kun je niks anders doen dan lijdzaam toekijken .

Tegen 10:30 uur komt er beweging en als iedereen weer snel in zijn of haar auto is gestapt, beginnen we te rijden. Ik kies er voor om direct naar de linker baan te verhuizen, zodat we het vrachtverkeer in hun eigen tempo kunnen laten rijden .

Het navigatiesysteem leidt ons, mede vanwege een file ter hoogte van et Vierwoudstedenmeer deze keer richting Zuger See en dan richting Zürich en dat is een welkome afwisseling van de A2/A3, die we elk jaar al rijden. We rijden nu de Oostelijke oever van het Vierwoudstedenmeer in plaats van de Westelijke oever.

Het weer is ondertussen flink opgeklaard en het nu aanwezige zonnetje zorgt weliswaar niet direct voor een hogere temperatuur, maar maakt de foto’s wel plezieriger om naar te kijken .

Omdat de temperatuur rond de 18 graden is, hebben we voor het dak slechts op een kiertje open staan.

Het is redelijk rustig op de weg of misschien komt het dat de medeweggebruikers zich aan de verkeersregels houden, dat dit zo lijkt .

Rond de klok van 13:00 uur rijden we door Basel en dat gaat ook deze keer weer probleemloos en bij de grens hoeven we niet eens te stoppen.

Om 13:45 uur arriveren we op Camping ClairVacances in Sainte-Croix-en-Pleine en daar blijken ze tot 14:00 uur pauze te hebben .

Klokslag 14:00 uur gaat de deur open en kan ik me inschrijven. De kosten voor één nacht bedragen, met gebruik making € van de ACSI kortingskaart en inclusief toeristenbelasting € 17,90. Voor € 1,- kopen we een verse baguette die we bij de caravan opeten.

We wandelen op ons gemak de camping over en die blijkt dus véél groter te zijn dan wij gedacht hadden. Er is een prachtig verwarmd zwembad en 2 speeltuintjes voor de kinderen, alsmede diverse sportfaciliteiten. Wij zouden er onze vakantie niet willen doorbrengen, maar als overnachtingscamping voor één of twee dagen, een prima keuze.

Om 19:30 uur rijden we naar het eerstvolgende dorp en laten we de navigatie ons naar een restaurant brengen en dat wordt: Le Coin du Meunier in Herrlisheim-pres-Colmar.

We bestellen een pichet rosé en een fles bronwater en buigen ons dan over de kaart.

We kiezen uiteindelijk voor de slakken vooraf en speenvarken als hoofdgerecht.

Nadat we hebben afgerekend, gaan we terug naar de camping, waar we genieten van een kopje koffie, een klein glaasje Limoncello en wat cantuccini.

We kijken nog een serie en gaan uiteindelijk om 23:00 uur slapen.

We hebben vandaag 360 kilometer gereden.

Dag 20: Sestri Levante – Lavena Ponte Tresa

Het was vannacht bijzonder benauwd met een temperatuur van rond de 26 graden en we zijn dan ook om 7:00 uur klaarwakker. Marijke gaat douchen en ik ga ondertussen de caravan reisklaar maken.

Als Marijke terug komt van het douchen, haal ik de bestelde broodjes en die maakt Marijke klaar om mee te nemen, waarna ik de vuile vaat afwas.

Als ik alle ramen en luiken gesloten heb, ga ook ik me douchen, waarna de caravan aangekoppeld kan worden.

Het is nog geen 9:30 uur, als we de camping verlaten. Ik maak nog even snel een paar foto’s om te kunnen laten zien hoe smal de toegangsweg naar de camping is .

We kiezen vervolgens voor de snelste route en dat betekent een afstand van ongeveer 270 kilometer en de verwachting is dat we daar ongeveer 4 uur over zullen doen.

Als we op de A12 richting Genua rijden, zien we af en toe onheilspellende wolken en soms is de lijkt het wel avond zo donker als het is.

Doordat Milaan op de verkeersborden zowel rechtdoor, als rechtsaf wordt aangeven en ons navigatie systeem op het laatste moment (zo heb ik dat in elk geval ervaren ) aangeeft dat ik rechtsaf moet, is dat voor een auto met caravan die rond de 85 km/u rijdt, geen verantwoordde manoeuvre en zo belanden we, onbedoeld in Genua, waar ik uiteindelijk met 180 graden bocht, weer op de snelweg richting Milaan terecht kom.

Het is bijna 11:00 uur en de lucht lijkt weer op te klaren, als ik zie dat de linker caravanspiegel helemaal is weg gezakt en ik maak van de eerste de beste gelegenheid gebruik om van de weg af te gaan. Het had niet veel langer moeten duren en dan was ik de spiegel gewoon kwijt geweest . Ik zet hem nogmaals goed vast en controleer voor de zekerheid de rechter spiegel ook nog even en dan kunnen we weer op weg.

We hebben duidelijk te vroeg gejuicht, want er breekt me toch een stortregen los, die gepaard gaat met onweer en bliksem. Er zijn diverse Italianen, die hun auto stil zetten op de vluchtstrook; blijkbaar zijn ze niet veel gewend. Door de snelheid te matigen tot rond de 50 km/u is er redelijk goed te rijden. De temperatuur is in een paar minuten wel gezakt van 29 graden, naar een graad of 20 .

Gelukkig klaart de lucht tegen 12:00 uur weer op en loopt ook de temperatuur weer gestaag op naar 30 graden .

Vlak voor Milaan, als we de A50 op moeten, stokt de doorstroom van het verkeer enigszins, maar dat mag niet echt een naam hebben.

En dan breekt er voor de tweede keer vandaag een enorme bui regen los, die nog heftiger is dan degene die we vanochtend al mee maakte . Nu gaan er nog veel meer Italianen op de vluchtstrook stoppen. Het verkeer dat wel rijdt, matigt de snelheid tot ongeveer 30 km/u. De temperatuur zakt binnen 5 minuten van ruim 30 graden naar slechts 16 graden.

Bij een van de tolpoortjes, heb ik weer de “oen van de maand”. Ik weet niet wat hij allemaal aan het doen is, maar het poortje gaat niet open. Net als ik stapvoets achteruit rijdt, gaat het poortje eindelijk open .

Niet veel later komen we bij Chiasso, de grens tussen Italië en Zwitserland. Het regent nog steeds en er staat een redelijke file, maar ik heb –ik kom hier tenslotte bijna jaarlijks – de rechter baan gekozen en kan, omdat die rijbaan vlak voor de controle naar links moet ritsen, stapvoets door blijven rijden.

We passeren zonder problemen de grens en moeten nog ongeveer 30 kilometer rijden voordat we bij ons eindpunt voor vandaag, Camping Internationaal in Ponte Tresa, zijn. Het weer blijft een trieste bedoening en hoewel het niet meer met bakken uit de hemel komt, is het jammer van het prachtige uitzicht dat je anders zou hebben op bijvoorbeeld het Meer van Lugano.

We zien onderweg het ene na de andere tankstation en de prijzen variëren van 1,44 (met bediening) tot 1,32 (via betaalkaart) en ik besluit straks, even terug te rijden om te tanken, zodat we morgen met een volle tank, heel Zwitserland door kunnen en pas weer in Frankrijk hoeven te tanken. Vlak voordat we bij de camping zijn, verlaten we Zwitserland en komen we weer in Italië terecht.

De camping is iets minder dan dat we verwacht hadden, maar het sanitair keurig schoon en dat is het belangrijkste.

Als ik de caravan wil loskoppelen, komt een vriendelijke Nederlander, die wij, vanwege de gelijkenis, voor het gemak maar gelijk de bijnaam Hans Wiegel geven, vragen of hij misschien kan helpen? Aardig aangeboden, maar niet nodig.

Als de caravan staat, eten we een broodje en drinken we er een kopje koffie bij. De lucht blijft er uit zien of het elk moment weer kan gaan regenen, maar de temperatuur is met 23 graden nog best aangenaam.

Nadat we ons brood op hebben, rijden we terug naar het dorp om te gaan tanken, maar dat is een tegenvaller; overal zijn de automaten buiten gebruik . Ik heb er zo genoeg van dat ik bij de laatste pomp voor de grens, gewoon tank en als ik afreken, kom ik er achter dat de prijs van 1,44 in Zwitserse francs is en de prijs van 1,32 in Euro’s .

Bij het meer maak ik nog even wat sfeerfoto’s en daarna gaan we naar de supermarkt, die tegenover de camping ligt.

Als we weer terug zijn op de camping, begint het gigantisch hard te regenen; het komt echt met bakken uit de hemel .

De temperatuur daalt ook gelijk en zelfs onder de luifel zit je niet lekker meer en zo verdwijnen we uiteindelijk in de caravan, waar ik een fles Prosecco open op de laatste dag La Dolce Vita, in Italië .

Marijke leest en ik maak het verslag van vandaag grotendeels in orde.

Omdat er in de buurt van de camping geen restaurant is en we ook geen zin hebben om er, met deze vreselijke regenbuien, die maar niet op willen houden, een stuk voor te moeten rijden, eten we vanavond weer een eenvoudige pasta en als toetje hebben we een heerlijke Panna Cotta met caramelsaus.

Het smaakt allemaal voortreffelijk. Na afloop was ik even snel af en dan kijken we, terwijl we koffie drinken, naar een serie.

Om 23:00 uur heb ik het wel gezien en het regent nog steeds, maar niet meer zo hard als een paar uur geleden.

We hebben vandaag 285 kilometer gereden.

Dag 19: Chiavari – Rapallo – Santa Margherita Ligure – Portofino

Na een ontzettend warme en klamme nacht, barst rond 4:00 uur een enorme regenbui los, maar dat zorgt er niet voor dat de temperatuur naar beneden gaat. We vallen wel weer in slaap en we staan rond 7:45 uur op.

Na het douchen haal ik de broodjes op en zie ik dat het uitzicht bij het zwembad veel beter is dan 14 dagen geleden, toen we hier ook waren;je kunt zelfs Sestri Levante zien liggen.

Omdat de broodjes gisteren wel erg klein waren, hebben we nu 4 witte en 4 bruine broodjes, maar dat zal je altijd zien, nu zijn de broodjes dus véél groter; we eten uiteindelijk allebei één bruin broodje en delen een wit broodje.

Onze Engelse buurtjes nemen afscheid en beginnen aan hun thuisreis; ze moeten zaterdag in Calais boarden. Na wat heen en weer draaien met instructies van zijn vrouw, lukt het Thomas om de 23 jaar oude camper op het plaatsje te draaien en gaan ze op  weg.

Ik ben aan de slag met 2 verslagen, die ik dan straks bij de receptie hopelijk kan uploaden. Marijke leest ondertussen weer een spannend boek op de iPad. Het is uiteindelijk 11:30 uur als ik naar de receptie ga.

Nadat de verslagen op internet staan, loop ik terug naar de caravan om me om te kleden om zo direct naar Portefino te rijden. Ik heb inmiddels uit verhalen van anderen begrepen dat Portefino te vergelijken is met St. Tropez en Monaco en dat het eten en drinken op terrassen extreem duur gemaakt zijn . Wij gaan dus wel op zoek naar iets leuks onderweg .

We vertrekken rond de klok van 12:30 uur en ik heb gekozen voor de toeristische route naar Portefino en die voert ons in ongeveer één uur langs diverse dorpjes en hopelijk komen we een leuk terras tegen, waar we gezellig een hapje kunnen eten.

Onderweg komen we verschillende tankstations tegen en de prijzen variëren van € 1,36 tot € 1,29 maar zonder uitzondering zijn het stations waar je contactloos met je telefoon moet betalen. Uiteindelijk vinden we een Q8 station waar de prijs € 1,28,9 is. Ik maak wederom de fout door na acceptatie van mijn credit card, de slang er in te hangen, maar je moet eerst de keuze maken welke brandstof je wil hebben .

Wat mij opvalt is dat de weg regelmatig omhoog gaat en op sommige plekken erg smal is en er niet echt sprake is van plekken waar je kunt parkeren, maar ik pas mij feilloos aan de Italianen aan en zet de auto zo nodig (bijna) midden op de weg stil, als ik ergens een foto wil maken.

We zijn net het stadje Chiavari uit, als we rechts van de weg het restaurant La Cisterne zien liggen; ik zie links van de weg een aantal parkeerplaatsen en nu maar hopen dat het restaurant ook daadwerkelijk open is .

We hebben geluk, want het restaurant is open en het ziet er ook  nog eens verschrikkelijk leuk uit. Zo zijn er doorkijkjes naar beneden, die ons doen denken aan de CN Tower in Toronto.

We krijgen een tafeltje op het “buitenterras” en bestellen een fles aqua frizzante en een ½ liter witte wijn, die wel € 5,- kost .

Marijke bestelt de pizza Mamma Mia en ik kies voor de pizza Campagnola.

Het duurt even voordat ze worden opgediend, maar later zal blijken dat deze pizza’s het wachten meer dan waard waren.

Omdat de pizza’s veel groter zijn, dan wij op dit moment gewoon zijn om te eten, laten we beiden de (overheerlijke) korst voor wat die is .

Dit zijn de beste pizza’s in jaren; heerlijk krokant en met een prima beleg. We smullen er dan ook beiden van, terwijl we daarnaast genieten van de droge witte wijn met een klein bubbeltje, die een beetje doet denken aan Prosecco.

Nadat we op ons gemak de resterende wijn en het water hebben opgedronken, kiezen we voor de Semifreddo met amandelen; wooh is dat even lekker .

Als ik heb afgerekend en we weer naar de auto lopen, is het inmiddels 14:30 uur.

Ik stop onderweg, als de verkeerssituatie dat toelaat, af en toe om een foto van de omgeving te maken; de Ligurische kust is absoluut een bezoek waard kan ik vertellen.

Af en toe worden we verrast met een gebouw, waarvan we geen idee hebben wat het is. Hier is zelfs sprake van een lift, die een flink aantal meters naar beneden gaat. Het hek staat open en dan ben ik brutaal genoeg om even aan de andere kant te kijken; het aangrenzende huis, de tuin en het zicht op zee, zijn magnifiek.

We vervolgen onze weg, die ons uiteindelijk in (de buurt van) Portofino moet brengen.

Als we door Rapallo rijden, zie ik een vrije gehandicapten parkeerplaats en daar parkeren we de auto om even op de boulevard, in de buurt van de haven te kunnen kijken.

De baai, met daarin de haven, doet inderdaad wel enigszins denken aan de Cote d’Azur. De prijzen op de terrassen en van het eten, vallen hier niet uit de toon met datgene dat we deze vakantie gewend zijn in Italië.

Omdat Marijke van dit kleine stukje lopen al veel pijn heeft, rusten we even uit op een bankje, dat prachtig in de schaduw van een grote cactus en een boom, staat.

Na een paar minuten lopen we weer richting auto, waarbij we er voor zorgen, zo veel mogelijk in de schaduw te kunnen lopen.

Hoe dichter we bij Portofino komen, hoe smaller de weg wordt en bij elke bocht kun je zo maar een tegenligger treffen, die er niet vanuit gaat dat er ook wel eens een tegenligger aan kan komen .

De weg is erg bochtig en wordt steeds smaller, waarbij je het idee hebt dat er geen 2 auto’s elkaar kunnen passeren en dan komt er een grote stadsbus aan….. . Met stuurmanskunst van 2 kanten, lukt het op dit lastige stuk, om elkaar, zonder schade te passeren.

In Portofino zelf, kun je alleen lopend bij de haven komen en dat gaan we dus niet doen. Ik draai eenmaal in het centrum 180 graden en geeft ondertussen het navigatiesysteem aan dat ik via de snelste route –dat zal de A12 van Genua naar Livorno zijn- naar de camping wil. Op de terugweg, kom ik wederom op een van de meest bochtige stukken, een stadsbus tegen .

Via de A12 bereiken we in een half uur en tegen een bedrag van € 2,90 aan tol, Sestri Levante, waar we wederom langs de rotonde met “het ezeltje” komen.

Het is 16:30 uur en nadat ik sokken en schoenen heb ingewisseld voor slippers, gaan we naar de bar, waar we genieten van een ijskoud biertje.

Eenmaal terug bij de caravan, besluit ik om een douche te nemen, waarna ik, met een kopje koffie erbij, aan het blog van vandaag begin. Ook Marijke gaat even lekker douchen, waarna we een bruin broodje met een gekookt eitje eten.

De tijd gaat vandaag wel bijzonder snel en voor we het weten loopt Marijke haar wekker af (21:00 uur, dus tijd voor medicatie) en niet lang daarna is het donker.

Onze laatste volle vakantiedag zit er op en morgen beginnen we aan de thuisreis met tussenstops in (de buurt van) Lugano, Colmar en Luxemburg.

Dag 18: Cinque Terre

We staan om 7:30 uur op en nadat we gedoucht hebben, haal ik de broodjes, die we op ons gemak bij de caravan opeten.

We rijden vervolgens naar het station van Sestri Levante, waar we de auto, na 2 keer een rondje te hebben gereden, op de enige vrije plek, uiteraard een invaliden parkeerplek, kunnen neerzetten. Vreemd genoeg hoef je hier alleen in het weekend te betalen .

In mijn beste Italiaans vraag ik om de combinatiekaart waarmee je het park Cinque Terre in kan en gedurende de hele dag vrij reizen met het OV hebt binnen Cinque Terre, blijkt de medewerker vloeiend Engels te spreken .

De kaartjes plus het vervoersbewijs van Sestri Levante naar Levanto en terug kosten bij elkaar € 23,20 per persoon.

We krijgen er een kaart van het park bij plus een overzicht van de vertrektijden van de trein.

Cinque Terre is een rotsachtig kustgebied aan de Riviera de Levante dat zich uitstrekt van Monterosso al Mare tot Riomaggiore. De naam verwijst naar vijf spectaculair gelegen dorpen, die zich als het ware aan de rand van duizelingwekkende hoge kliffen hebben vast geklampt.

Even na 10:30 uur vertrek de trein vanaf spoor 5. Het is met bijna 30 graden al behoorlijk warm.

We besluiten met de trein eerst naar het verst weg gelegen Riomaggiore te gaan en daarna de dorpjes in Noordelijke richting te bezoeken. Het is 11:45 uur als we in Riomaggiore aankomen.

Direct vanaf het station, kunnen we door een tunneltje lopen, richting de haven.

Het is best wel druk en ik kan me voorstellen dat je hier zomers over de hoofden kunt lopen.

We lopen terug naar de tunnel en komen zo weer uit bij het station en lopen een stukje omhoog, maar uiteindelijk is het voor Marijke te inspannend.

Het is inmiddels 12:30 uur en we besluiten hier eerst een hapje te eten, voordat we naar het volgende dorpje gaan en zo komen we uiteindelijk terecht bij Trattoria La Grotta.

We bestellen aqua frizzante en 2 glazen witte wijn. We krijgen uiteindelijk een karaf, want dat is volgens de serveerster goedkoper . We houden er van om nieuwe dingen uit te proberen en bestellen de gevulde pasta met noten.

Het eten smaakt meer dan verrukkelijk, maar is erg machtig en we slaan een toetje dan ook vriendelijk af.

We besluiten om eerst nog met de trein naar La Spezia te reizen.

Het is maar een kort ritje en we komen om 13:30 uur in La Spezia aan. We lopen vanaf het station een eindje de stad in…

… en komen uit op een plein met een prachtig waterornament, waarvan de binnenkant wel wat weg heeft van een .

Er is zo op het eerste gezicht lopend niet veel bijzonders te ontdekken; we kiezen er voor om een ijsje te eten en dan met de trein naar Manarola te gaan.

Het is 14:15 uur als we aankomen in Manarola.

We besluiten de beroemde Via dell’ Amore –de weg van de liefde- op te lopen, die uiteindelijk leidt naar Riomaggiore.

Het is heel warm en om op het hoogste punt te kunnen komen, moet er een behoorlijk stuk gelopen worden; Marijke besluit om even in de schaduw te gaan zitten, terwijl ik verder naar boven loop.

We pakken opnieuw de trein en stappen uit in Corniglia. Hier is echter helemaal niks en je moet of lopend of met de bus naar het dorpje zelf en dat is nu geen optie, dus besluiten we de volgende trein te pakken, die ons naar Vernazza brengt.

Van hier uit hebben we wel een mooi gezicht op Corniglia .

Je kunt de dorpen niet alleen per trein, maar ook per boot, bijvoorbeeld vanuit La Spezia, bezoeken

In het dorp loop ik even een trap op, waardoor ik een mooi overzicht heb over een aantal straatjes.

We lopen vervolgens richting de haven, waar we wat willen gaan drinken.

Wat opvalt is dat er, ondanks de rotsen, toch weer heel veel mensen op en aan het water aan het genieten zijn.

Terwijl Marijke al vast een plekje op het terras gaat zoeken, loop ik even de Santa Margherita di Antiochia kerk binnen.

Als ik terug kom, heeft Marijke inmiddels een plekje op het terras gevonden.

Omdat het erg lang duurt voor er een serveerster komt en we verder willen, probeer ik binnen iets te drinken te halen, maar dat blijkt niet te kunnen en daarom lopen we, zonder drankje, terug naar het station, om naar het laatste dorp, Monterosso al Mare, te gaan.

Het uitzicht is fantastisch, niet alleen door de bloemen, maar zeker ook doordat je een goed zicht hebt op de baai en sommige andere dorpen, zoals Vernazza.

Als we op zoek zijn naar de trein terug naar Sestri Levante, zie ik dat er een sneltrein naar Milaan gaat, die in Sestri Levante stopt en we besluiten die te nemen. We stappen, omdat er eigenlijk geen tijd meer te verliezen is, in een 1e klas coupé in, terwijl ik ook de biljetten van Levanto naar Sestri Levante niet heb laten afstempelen . Op de heenreis is er geen controle geweest, dus we blijven rustig zitten; uiteindelijk heb ik legaal vervoersbewijzen.

We zijn nog niet vertrokken of er komt al een controleur langs, maar die gunt ons geen blik waardig. Even later komt hij terug en begint met het controleren van de kaartjes, maar blijkbaar verkoopt hij ook vervoersbewijzen en uiteindelijk loopt hij met een briefje van 20 euro, dat hij wil wisselen en dat kan ik toevallig .

Een paar minuten later, als we vlak bij Sestri Levante zijn, komt hij langs om te kaartjes te controleren en ik geef hem de kaartjes, die hij bekijkt en dan zegt hij dat de volgende halte Sestri Levante is .

Het loopt uiteindelijk tegen 18:00 uur als we weer op de camping terug zijn.

We kleden ons snel om en lopen dan naar het terras, waar we ons tegoed doen aan een ijskoud biertje en dat komt, zoals we inmiddels weten, met de nodige hapjes .

Rond de klok van 20:00 uur eten we bij de caravan een broodje en een klein bekertje yoghurt, waarna we wat lezen.

Om 22:00 uur is het te donker om nog buiten te kunnen lezen en gaan we de caravan in. Het was een warme, vermoeiende dag, waarbij we toch nog ruim 8 kilometer gelopen hebben.

Dag 17: Casale Marittimo – Sestri Levante

Het was vannacht zo ontzettend warm in de caravan, dat we allebei onrustig geslapen hebben, maar dat doen we sowieso als we de volgende dag moet rijden.

Ik haal de broodjes en nadat we ontbeten hebben, ruim ik de rest van de spullen op en dat gaat prima. Marijke heeft moeite met haar rol, waarbij zij uitsluitend in een stoel mag zitten en zich nergens mee mag bemoeien .

Als alles in de caravan zit en ik de ramen en luiken gecontroleerd heb of deze op  slot zijn, kan ik met behulp  van de mover, de caravan achter de auto zetten.

Ik rijd de auto vervolgens naar de parkeerplaats, waar ik een plek in de schaduw zoek en even ga douchen.

Nadat ik de vuilniszak heb weg gebracht, kunnen we gaan rijden. Het is inmiddels 10:30 uur en we moeten ongeveer 175 kilometer afleggen naar Camping Mare Monti in Sestri Levante. Ik heb vandaag gekozen voor de snelste route en dat is over de snelweg A12, richting Genua.

De barst in de vooruit is inmiddels tot onder de achteruitkijkspiegel verder gegaan en maakt nu als het ware een buiging naar onderen. Het is alleen irritant als de zon er in schijnt, want dat weerkaatst op verschillende manier.

Als er langs de snelweg velden vol zonnebloemen zijn en er is ruimte om op een veilige manier de auto langs de kant van de weg te zetten, stop  ik even.

Naarmate we verder naar het noorden rijden, loopt de temperatuur gestaag omlaag. Het was 32 graden toen we vertrokken en uiteindelijk loopt de temperatuur terug naar 22 graden.

Er hangen de hele tijd al zeer dreigende wolken boven ons en uiteindelijk resulteert dat ook in een gigantische regenbui, die ook na een paar minuten, zo weer ophoudt, waarna de temperatuur ook weer geleidelijk aan oploopt.

Rond de klok van 13:00 uur rijd ik het weggetje omhoog dat naar de camping leidt. Bij de receptie weet men gelijk wie ik ben: “Rodolfo” . We krijgen de zelfde plaats als 14 dagen geleden en dat betekent 96. Ik weet nu in elk geval gelijk hoe ik daar, zonder problemen moet komen .

Nadat we de caravan op zijn plek hebben gezet en de stroom is aangesloten, kunnen de ramen op en kan de ventilator op stand 2 en in zwenkmodus, zijn werk weer doen. Het is inmiddels al weer bijna 30 graden, maar ook heel erg benauwd, zoals we dat bijvoorbeeld in Nederland ook kennen .

Wij lopen naar het terras, want een heerlijk ijskoud biertje van de tap, gaat er nu best in.

Liefde is……….

Na een paar biertjes gaan we terug naar de caravan, waar we er al snel achter komen dat het (gratis) internet, niet bij de caravan werkt, daarvoor zal je dan toch op  het terras of bij de receptie moeten zijn .

We lezen wat bij de caravan en komen weer lekker tot rust .

Het avondeten bestaat vanavond uit een simpele pasta met ui, knoflook en tomaat en daarbij een varkenshaasje dat eerst is gebakken en daarna heel dun gesneden is.

Het smaakt heerlijk en we sluiten af, hoe kan het ook anders, met een vruchtenyoghurtje.

Op de plek naast ons is een jong Engels stel komen staan met een oude camper. Zij komen nu vanuit Venetië, maar wonen zelf in het noorden van Engeland.

Ook vanavond houden we het rond 22:00 uur gezien en gaan we naar binnen. Om 23:00 uur gaan we een stukje slapen.

Dag 16: Casale Marittimo

Vandaag is onze laatste volledige dag op deze camping en dat betekent dat we na het ontbijt, (langzaam) starten met opruimen. De stenen, in alle soorten en maten, die we de afgelopen weken verzameld hebben worden netjes in een doos gestopt en in de auto opgeborgen.

Om 11:15 uur loop ik even naar de receptie om te gaan betalen en ik ben in al die jaren dat wij nu met de caravan op weg zijn, nog nooit zo snel geholpen . Na het noemen van onze plaats, nummer 131, vraagt de receptionist, onder het printen van de rekening, hoe we het gehad hebben en ik sta werkelijk 2 minuten weer buiten .

Het opruimen kost weinig moeite en tijd, want we gebruiken niet erg veel en als je dagelijks de kleren en de afwas opruimt, blijft er niet veel meer over dan de vuilnisbak, de gieter, het wasrek, het  grondzeil en de luifel

We drinken rond 12:30 uur een alcoholvrij biertje, waarna we een broodje eten. Als toetje hebben we een vetvrije vruchtenyoghurt, zoals we die in Italië eigenlijk altijd eten.

We hebben in geen jaren zo veel gezwommen als deze vakantie en willen als afsluiting nog even gebruik maken van het zwembad en deze keer neem ik de iPhone mee om wat foto’s te kunnen maken.

Het water is, zoals elke dag, een heerlijke afkoeling. De 14 dagen dat we hier verblijven, hebben temperaturen laten zien van rond de 30 graden en er is in die tijd geen druppel regen gevallen.

Het loopt inmiddels tegen 16:00 uur en we halen een lekker ijsje, dat we vervolgens bij de caravan opeten.

Ik maak nog even wat foto’s  van de ingang van de camping, zonder dat daar rijen auto’s staan te wachten.

Nadat we ons hebben opgefrist, kleden we ons om om voor de laatste keer uit eten te gaan bij Ristorante Robin Hood.

We bestellen aqua frizzante en een fles Prosecco en buigen ons dan over de kaart.

Marijke kiest voor de Penne Salsiccia, Porri e Zafferano (Pasta met Toscaanse worst, prei en saffraan) en ik kies voor de Tagliata con rucola.

We nemen er een salade Caprese bij om te delen.

Het smaakt allemaal weer heerlijk en men laat ons in alle rust onze Prosecco opdrinken. Marijke kiest als dessert voor de Panna Cotta con Frutti di Bosco en ik kies de Souffle al Cioccolate Bianco.

Op  het moment dat ik mijn lepel in het taartje zet, loopt de gesmolten witte chocolade er uit; dat is me een partij lekker .

Marijke haar Panna Cotta is ook erg lekker. Als ik heb afgerekend, is het inmiddels al weer 21:15 uur en lopen we op  ons gemak terug naar de auto en rijden we naar de caravan.

We drinken bij de caravan nog een kopje koffie en gaan om 22:15 uur de caravan in en om 23:15 uur doen we het licht uit.

Dag 15: Cecina Mare – Casale Marittimo

We staan vandaag 0m 7:45 uur op en het plan is om, als ik straks de broodjes hebt gehaald, deze klaar te maken en dan gelijk naar het strand te rijden en zijn we al voor 9:00 uur op het strand, waar best al veel mensen zijn.

Ik parkeer de auto weer op de gehandicaptenparkeerplaats, terwijl Marijke bij het strand op mij wacht.

We hebben allebei best wel trek en eten het meegebrachte broodje, deels belegd met jonge kaas en deels met pindakaas, dan ook met smaak op.

We hebben deze keer onze waterschoentjes meegenomen en dat maakt het lopen op het strand en in de branding, een stuk aangenamer.

Er staat een heerlijk verkoelend briesje en dat maakt het extra aangenaam.

Nadat Marijke weer is gaan zitten, waag ik mij in het water en deze keer zwem ik zelfs in het heldere, maar zoute water. Ik haal een aantal stenen van de bodem, die mee gaan en als eindbestemming ons rotstuintje thuis hebben, waar inmiddels stenen uit diverse plekken op aarde, verzameld zijn.

Om 11:15 uur vinden we het mooi geweest en op weg naar de auto, gaan we nog even op het terras genieten van een ijskoud biertje.

Als we bij de auto terugkomen,  staat er naast mij een auto zo asociaal geparkeerd dat er 2 gehandicapten parkeerplaatsen worden ingenomen .  Onder de ruitenwisser zit een bon van € 59,50.

We slaan direct nadat we weer op de weg zijn, voor de verandering niet links, maar rechtsaf en dat voert ons over een verhard zandpad uiteindelijk naar een woonwijk.

Om weer in de bewoonde wereld te komen, moeten we door een smal tunneltje . In de praktijk blijkt het ruim bemeten te zijn .

Terug op de camping drinken we koffie met wat lekkers erbij; een koek gevuld met ricotta.

Voor de lunch vertrekken we even na 13:00 uur naar Casale Marittimo, waar we wederom bij Ristorante Le Volte zullen gaan eten.

Het uitzicht vanaf het voorste terras is magnifiek, maar je zit daar in de volle zon en wij verkiezen, mede om die reden, de luwte van de binnen tuin.

We bestellen een fles aqua frizzante en de zelfde rosé die we afgelopen week ook gedronken hebben. We krijgen er weer dat heerlijke brood bij .

We zijn er nog niet uit wat we zullen gaan eten en bestuderen allebei driftig de kaart, waarop toch meer dan voldoende keuze te vinden is .

Uiteindelijk bestelt Marijke de ravioli gevuld met zwaardvis en ik kies voor de Fritto Misto, een bord vol met diverse soorten gebakken vis. We bestellen er een salade bij van rucola, tomaat en kaas.

Het hoeft geen betoog dat we het ons weer prima laten smaken.

We genieten nog even lekker van de rosé (piano, piano ) voordat we ons over het dessert gaan buigen.

We zijn daarin vandaag (weer) eensgezind en kiezen beiden voor de huis gemaakt tiramisu en dat blijkt, zodra we een eerste hap genomen hebben, geen verkeerde keuze te zijn .

Het is heerlijk  zacht en romig en er zijn aardbeien in verwerkt. Bellisima!

Het is inmiddels 14:40 uur als ik afreken en we naar de auto terug lopen.

Als ik een foto van het buiten terras maak, zie ik dat men vanuit het dal, een weg omhoog aan het aanleggen is, die dus precies voor het terras langs komt te lopen.

Het blijft een prachtig uitzicht en dat heb je dus vanaf het terras van het restaurant en vanuit de kamers van de Bed & Breakfast dus ook.

Het middagprogramma bestaat, zoals al  vaker deze vakantie, uit koffie en thee drinken, lezen en uitgebreid zwemmen.

Nadat ik de vuile vaat heb af gewassen, ruimt Marijke deze op en is het tijd voor een alcoholvrij biertje. Het avondeten bestaat uit brood, kaas, leverworst en tomaat en smaakt prima.

Ook het avondprogramma is inmiddels een standaard aangelegenheid: lezen tot het donker wordt, nog even internetten en rond 22:00 uur de caravan in en vanavond om 23:00 uur slapen.

Dag 14: Cecina Mare

We staan vandaag op tijd op want we gaan iets geks doen. Iets geks doen? Wat gaan jullie dan doen, hoor ik jullie denken . Nou, wij gaan vandaag naar het strand! Het strand? Maar dat is toch niet zo bijzonder? Nou voor ons wel, want sinds de kinderen vanaf 1996 niet meer meer gaan, hebben wij de nodige vakanties aan diverse meren, door heel Europa, doorgebracht, maar we zijn nooit meer naar het strand geweest .

Als ik de broodjes heb gehaald, ontbijten we en het plan is om daarna te gaan rijden; niet alleen om nog een parkeerplekje te kunnen bemachtigen, maar ook omdat het anders niet meer te harden is, zo warm als het dan is.

We rijden eerst naar Cecina en dan naar Cecina Mare op de zelfde manier als we van de week al een keer gedaan hebben. Er zijn vlak bij de zee, gehandicaptenparkeerplaatsen, maar op een daarvan staat een grote vrachtwagen, van werklieden. Ik loop op ze af en laat hen de gehandicaptenkaart zien, waarna hun auto direct op een andere plek wordt gezet; grazie mille!

Als ik weg wil lopen, zie ik een dame, die naast mij wil gaan staan en ik wijs haar op de boden, waarna ze me bedankt en haar auto even verderop neerzet.

Het is nog geen 9:30 uur als we een plekje uitzoeken en de badlakens neerleggen. Mijn badlaken heb ik van mijn voorlaatste werkgever, het SFB gekregen en dat reist al bijna 20 jaar met ons mee door Europa .

We zijn natuurlijk de waterschoentjes vergeten en dat is, met een strand vol schelpen en kiezels, natuurlijk niet echt handig .

We vermaken ons, zoals bijna elke dag deze vakantie, met oude Margrieten en Libelles.

Marijke gaat uiteindelijk toch proberen om een stukje het water in te gaan.

En als zij weer terug is, ga ik er ook even in; het water is prima, maar omdat ik geen droge kleren bij me heb, besluit ik om maar  niet te gaan zwemmen.

We genieten nog even van het prachtige ruisen van de golven en de heerlijke temperatuur.

Het is 11:30 uur als we besluiten dat het mooi geweest is. Nadat we het gloeiend hete zand getrotseerd hebben, vinden we dat we wel een kleine versnapering verdiend hebben .

Het smaakt (ons) uitstekend en we genieten er dan ook lekker van.

Als het bier op is, rijden we naar de Coop, waar we nog wat boodschappen gaan halen. Zo moeten we vruchtenyoghurt hebben, alcoholvrij bier en fruit.

We krijgen heerlijke gevulde pasta te proeven, maar we hebben de tijd niet om dit op te eten en slaan een aanbod om het te kopen, dan ook vriendelijk af.

Marijke wil nog een koeltasje kopen, zodat we, indien gewenst, onze blikjes fris, koud kunnen houden. We vinden een mooie tas met inhoud van 8 Liter voor € 9,90, maar als we bij de kassa komen, blijkt deze tas in enen € 16,90 te kosten en dat vinden we te veel. Bij de klantenservice krijgen we zonder mankeren ons geld terug, waarna we de boodschappen inladen en terug rijden naar de camping.

Eenmaal terug op de camping drinken we eerste een ijskoud alcoholvrij biertje en daarna eten we een broodje met daarop de zalm uit blik, die we net gekocht hebben.

De middag staat tegenwoordig in het teken va koffie en/of thee, zwemmen en lezen van tijdschriften en/of digitale boeken op de iPad.

Het avondeten bestaat vanavond uit een simpele pasta met gehakt, tomaat en ui en dat smaakt prima. We drinken er een klein glaasje rosé bij en heerlijk bruisend water.

Als we klaar zijn met eten, drinken we gezellig een kopje koffie en ik Whatsapp met onze zoon Nick, die vandaag met schoondochter Diana, in Waardenburg, de keuken voor hun nieuwe huis is wezen uitzoeken. De bouw start over een paar weken en het zal tot de oplevering, zeker één jaar duren, maar dan is ook alles op maat gemaakt, afgeleverd en ingebouwd en/of gemonteerd  . Ze kunnen er na oplevering, dus direct in.

Het is inmiddels 21:45 uur en nagenoeg donker en omdat ik tegenwoordig voor veel insecten een smaakvol hapje ben, verkassen we naar binnen.

Om 22:45 uur gaan we een stukje slapen.